Lejkowiec dęty

Charakterystyka:

• Kapelusz:  o średnicy 3-10 cm, z pofałdowanym brzegiem, z łuskami, długi i wąski trąbkowo-lejkowaty, cienki, gładki, ze ząbkowatym brzegiem podwiniętym na zewnątrz. W przypadku młodych okazów brzeg jest mocno podwinięty, powierzchnia zewnętrzna pokryta jest małymi przylegającymi łuskami. Na starość bywa pomarszczone. Kolor szarobrązowy, w wilgotnych warunkach i na starość prawie czarny.
• Trzon:  wysoki 3-12 cm, gruby 0,5-2 cm, w środku pusty, elastyczny, goły, w kierunku do bazy zwężony, gładki lub lekko pomarszczony, po ususzeniu staje się łamliwy. Koloru szarobrązowego lub szarofioletowego, dojrzałe okazy pokryte białym pyłem zarodników.
• Miąższ:  elastyczny, chrząstkowaty, bardzo cienki, po ususzeniu łamliwy, szarego koloru. Po zwilżeniu odzyskuje elastyczność, kolor szaroczarny do czarnego. Smak niewyraźny, czasami ściskający, zapach przyjemny, korzenny, czasami prawie ziemisty.

Występowanie: lasy liściaste, lasy mieszane, przede wszystkim pod bukami i dębami
Okres występowania: sierpień, wrzesień, październik, listopad
Zastosowanie: Dobrze się suszy, nadaje się do zup i już od dawna jest stosowany do przygotowania dania pochodzącego z południowych Czech o nazwie „kuba”, któremu grzyby nadają ciemny kolor. Wielu grzybiarzy bardzo ceni sobie proszek z ususzonego i rozmielonego lejkowca jako przyprawę do przyprawiania pokarmów. Lejkowiec może być gotowany także w postaci posiekanej na drobne kawałki i smażonej.
Kraj pochodzenia: Czechy, Słowacja
Zdjęcie wyłącznie ilustracyjne